Reetveerdegem

Ik zag Dimitri Verhulst een poosje geleden eens bij Pauw en Witteman; een programma dat ik zelden zie, maar toen toevallig wel. En de welbespraaktheid van deze mij onbekende schrijver deed me zijn naam onthouden. Zijn De helaasheid der dingen verscheen in januari 2006 en ik kocht onlangs de 35ste druk! Enfin, ik bleek wat in te halen, en ik las met dit laatste boek van 2008 één van de leukste van het voorbije jaar. Het is niet echt een roman, maar een verzameling schetsen over een ik-figuur die opgroeit tussen een bierdrinkende familie van vader en ooms, waar de armoede en uitzichtloosheid in gepaste vrolijkheid wordt weggedronken. Pure melodramatiek derhalve, die door Verhulst in prachtige volzinnen wordt verteld. En naast al die heerlijke rauwe caféhumor is het juist dat prachtige proza dat dit boek zo goed maakt. Er staan geweldige onliners in, maar ofschoon ik er een paar keer de slappe lach van kreeg vormen die niet de steunpilaren van deze verzameling, maar juist wel die prachtige stijl van Verhulst. Er zijn meer boeken verschenen van deze Vlaming; ik ga er zeker wat van lezen de komende tijd.